Afgelopen week was het dan zover. Ik zou een hele dag meelopen met de klas waar ik iedere week een uurtje les aan mag geven. Het eerste uur kwam bij de desbetreffende lerares nog niet zo goed uit, dus het tweede lesuur stond ik klaar in het gymlokaal. Ready to sport! Althans dat was eigenlijk niet mijn insteek. Ik zou de klas gaan observeren. Kijken hoe de leerlingen zich zoal gedroegen bij andere leraren en voor mezelf een duidelijk beeld zien te creeëren waarom ze zich bij mij misschien wel anders gedroegen als bij andere leraren. Lang heb ik echter niet aan de kant gezeten. Die dag stond acrogym op de planning samen met badminton. Deze juf zou wel eens laten zien hoe goed ze in badminton was!
Ik besloot samen met een 13 jarig jongetje uit mijn klas als een team te sparren tegen twee andere jongens uit de klas. Zo'n 10 minuten later voelde ik toch een gevoel van schaamte opkomen. Ik had nog geen shuttle geraakt en ik hielp ons team de afgrond in! Vol schaamte bood ik dan ook mijn excuses aan aan mijn teamgenootje. 'Ik zei toch dat je niet met mij in een team moest gaan, nu verliezen we omdat de juf er niks van bakt' Waarop het jongetje me met een goed bedoelde glimlach vertelde dat dat hem heus niet uitmaakte, want ik deed in ieder geval mijn best!
Na het volgen van nog een aantal interessante uren en het geven van mijn eigen les aardrijkskunde, was het tijd voor het laatste lesuur van de dag 'techniek'. De kinderen gingen aan de slag met het maken van een kattapult en ik, zo a-technisch als ik ben, stond erbij en keek ernaar. Om me toch een beetje nuttig te maken, besloot ik alle groepjes even langs te gaan en de tijd te nemen om eens een leuk gesprekje met ze aan te knopen. Wat was het leuk om te zien dat de kinderen al zo open en eerlijk tegen me waren!
Na enige tijd kwam ik met een groepje leerlingen in gesprek over het onderwerp 'Magister'. Vol enthousiasme vertelde ik hen wat ik van de nieuwe magister app vond, want ja die is natuurlijk zo ontzettend handig. Nu weet je altijd wanneer je in welk lokaal moet zijn en wat je huiswerk voor welke les is. Ideaal! Waarop de leerlingen reageerden met: 'Ja dat is inderdaad heel erg fijn, maar juf dat bestond in uw tijd toch nog helemaal niet?' Plots voelde ik me ontzettend oud en als een soort natuurlijke respons vroeg ik: 'In mijn tijd? Hoe oud denken jullie dat ik ben?' Waarop de leerlingen weer reageerden met: 'Oh dat weten we niet precies, zo rond de 25?' Spontaan schoot ik in de lach. Ik was 18 jarige puber, werd verward met een volwassen vrouw van 25. Uiteindelijk heb ik de leerlingen maar eerlijk verteld dat ze er toch wat jaartjes naast zaten en dat ik pas 18 jaar oud was. Een behoorlijk risicovolle stap als je het mij vraagt, want je autoriteit kan met zo'n zet binnen nog geen seconde staan of vallen. In mijn geval kreeg ik het volgende antwoord: '18 pas? Wow wat ontzettend cool!'
Het was overduidelijk een leuke dag