Sommige mensen worden al gek als ze te maken hebben met een puberend kind. Laat staan wanneer je een klas voor je neus hebt zitten, bestaande uit zo'n 30 puberende jongeren. Phoe, wat dat al wel niet te weeg kan brengen. Er ontstaan vriendschappen in zo'n klas, liefdes, maar ook ruzies en pestgedrag. Want tja, iedereen wil er bij horen en niemand wil de zwakste schakel zijn. Zo'n wisselwerking tussen puberende jongeren, maakt het voor zowel de leerlingen zelf als voor de leraar soms een pittige situatie. Want bij stoer gedrag, hoort in de ogen van sommige jongeren ook tegen de leraar ingaan en hem of haar het leven zuur maken. Terwijl voor andere leerlingen de leraar of lerares een voorbeeld is en waar ze tegenop kijken. Dat pubers het leraren soms moeilijk willen maken, dat hoort er nu eenmaal bij. Er moet naar mijn mening echter wel een duidelijke scheidingslijn heersen tussen vervelend zijn maar respect tonen en vervelend zijn en absoluut geen respect tonen. Iets wat, sommige leerlingen van tegenwoordig, nog zouden mogen leren.
En dan de leraar. Ik geef nu mijn mening over de leerlingen en over de klas. Zo'n mening is compleet subjectief en natuurlijk denkt iedereen daar anders over. Zo denkt iedereen ook anders over leraren. Wat zij wel en niet goed doen en wat zij wel en niet zouden moeten en mogen doen. In mijn ogen moet een leraar iemand zijn die er op allerlei vlakken voor de leerlingen is. Hij moet ze kennis bij brengen over het vak, maar ook een sociale en opvoedende rol spelen in de relatie met de leerling. Hij of zij moet weten waar zijn grenzen liggen en tevens ook daar zijn voor de leerlingen, wanneer zij hem of haar nodig hebben. Het takenlijstje van de leraar van tegenwoordig is naar mijn idee dus hoog. Maar dat wordt ook van hem verwacht. Ouders bemoeien zich tegenwoordig steeds meer met het onderwijs en leveren kritiek daar waar het kan. Om het maar simpel te zeggen: je kan het eigenlijk nooit goed genoeg doen. Maar je best doen, dat kan je altijd.